Eftir mjög góðar viðtökur við hugleiðingum mínum um jöfnunarkerfi í framhaldsskóla langar mig að segja aðeins nánar frá þeim afleiðingum sem aðskilnaðarstefna við inntöku í framhaldsskóla hefur við að viðhalda (og ýta undir) félagslega lagskiptingu og mismunun í íslensku samfélagi, í andstöðu við gildandi menntastefnu.

Sem betur fer eigum við hér á landi hæfa rannsakendur sem hafa kynnt sér þessi mál og birtist ritrýnd grein í Netlu, veftímariti um uppeldi og menntun í maí s.l.

Ég hvet ykkur til þess að lesa hana alla, en ef þið hafið ekki tíma í það, þá gerði ég það fyrir þig og tek hér að neðan saman aðalatriðin.

Undanfarna daga hefur sprottið upp umræða um einkunnir úr grunnskóla og inntöku í framhaldsskóla.

Í nýlegri frétt í Morgunblaðinu var enn einu sinni viðtal við Jón Pét­ur Zimsen, aðstoðarskóla­stjóra Rétt­ar­holts­skóla. Í þetta skiptið sagði hann m.a. að mun fleiri nem­end­ur út­skrif­ist með B í ein­kunn úr grunn­skól­um en ættu að gera (m.v. PISA), að afar lítið mark sé tak­andi á skólaeinkunnum, tölu­verð ein­kunna­verðbólga ríki í grunn­skól­um, það sé ekkert eft­ir­lit með ein­kunna­gjöf­inni né sam­ræm­ing á milli skóla og jafn­ræðis sé ekki gætt.

Til að leysa þetta hafa sumir kallað eftir því að hér þurfi því einfaldlega að samræma einkunnir úr grunnskóla (lesist: Samræmd próf þurfi að taka upp að nýju) og einfalda þannig kennurum og skólum lífið við þetta flókna námsmat að þurfa að gefa skólaeinkunnir í grunnskóla því ríkið sjái bara um það með fljótlegu prófi… Það þurfi nefnilega að auka jafnræðið. Ekki gleyma því.

Hvernig börn verja sínum tíma skiptir gríðarlegu máli. Árin, frá eins til sex ára, eru líklega þau mikilvægustu í lífi hverrar manneskju. Þá byggjum við upp mikið af hæfni okkar til samskipta og það er einmitt á þessum aldri sem samhygð (e. empathy) barna þroskast og mótast. Án hennar er grundvöllur fyrir nær öllum eðlilegum samskiptum og velgengni í lífinu á veikum grunni byggður.